Rozdział 4 cz I

Uhm, dobra słuchać :o .Nie wstawiałabym tego, ale wyjeżdżam na weekend, co równa się z tym, że rozdziału nie będzie, a więc dam Wam jedną część.  Wiem, dużo się z niego nie dowiecie, aż tak bardzo Was nie zainteresuje, bo nie ma czym. Ale obiecuję, ze tylko jak wrócę dodam część II. ♥

Rozdział czwarty cz I

Obudziłam się w niesamowicie dobrym humorze.

-Witaj słoneczko.- zaćwierkałam na widok promyków słońca wpadających przez okno.

Wygrzebałam się z łóżka i pobiegłam do szafy. Cały czas podśpiewując piosenkę Adriana, którą grał wczoraj. Wybrałam ciemne rurki, niebieskie vansy i szarą bluzkę.

Związałam włosy w luźny kok i zbiegłam po schodach.

-Dobrze spałaś?- zapytał Daniel.

-Jasne.- wyszczerzyłam się i zabrałam z jego talerza naleśnika z dżemem.

-Ej zostaw moje!- krzyknął.

-Odwal się.- powiedziałam i wystawiłam język.

-Chyba masz świetny humor.- mrugnął.

-Yhm, może.

-Podwieźć Cię do szkoły?- zapytał

-Jasne.- ucieszyłam, się że nie będę musiała iść choć była ładna pogoda.- Gdzie Adrian?- zapytałam nieśmiało.

-Nagle się tak zanim stęskniłaś?- zaśmiał się.- Śpi.- dodał, gdy zgromiłam go spojrzeniem.

-Aha. Dobra jedźmy już.

Zgarnęłam zeszyty i książki, włożyłam do torby. Zarzuciłam płaszczyk i wyszliśmy.

-Nie boisz się go zostawiać samego?- mruknęłam.

Zganił mnie wzrokiem.

-Oczywiście, że nie! W przeciwieństwie do Ciebie ja mu ufam.- skrzywił się.- wysiadaj.

-Dzięki za podwiezienie! - warknęłam.

Założyłam torbę adidasa na ramię i ruszyłam do głównego wejścia.

-Cat!- zagruchała Alex.

-Cześć.

-Bo dobry humor od samego rana to podstawa.- jęknęła.

-Sorki, po prostu się  zdenerwowałam zaraz mi przejdzie.- odparłam.

-Cześć piękna.- Szepnął mi ktoś do ucha.

Odwróciłam się na pięcie za mną stał Denis i Shane z niewyraźnym wyrazem twarzy, ale jego oczy.. były pełne nienawiści. Mimowolnie się wzdrygnęłam.

-Cześć Shane.- powiedziała wesoło Alex.

-Hej.- odpowiedziałam obydwóm.

-Ktoś tu chyba wstał lewą nogą.- zaśmiał się Denis.

Był całkowicie inny niż wczoraj, uśmiechnął się nawet do Alex. Chyba się pogodzili.

-My chyba jeszcze nie zostaliśmy sobie przedstawieni oficjalnie. Shane jestem.- mruknął wyciągając rękę w moją stronę.

-Cat, mi również miło.- odpowiedziałam z lekka drżącym głosem, ale on jakby tego nie zauważył zaczął mnie wypytywać o rodzinę, jak mi się żyję w mieście to było dziwne uczucie. Bez zastanowienia na każde z jego pytań odpowiadałam szczerze  szybko, jakby coś kazało mi odpowiadać. Alex z przerażeniem złapała mnie za rękę.

-Przestań!- krzyknęła na Shane.

On przestał mnie przerażać, czułam się tak błogo, spokojnie.

Nagle przed oczami zrobiło mi się ciemno, zachwiałam się. Ostatnie co usłyszałam to śmiech Shane i pisk Alex.

Otworzyłam oczy i szybko się podniosłam.

 -Witaj w moim świecie, kochanie.- Odezwała się ciemna postać stojąca w rogu pokoju.

Dopiero po chwili mogłam przyjrzeć jej się bardziej. Jęknęłam. To był Shane.

-Co ja tu robię? –wyszeptałam.

Rozdział trzeci ♥

Zamiast odrabiać chemię pisałam rozdział :D
Miłego czytania :>

Rozdział trzeci

-Przyjechałem Cię odwiedzić, kocie.-W uśmiechu pokazał idealne białe zęby.

-Daniel, to ty go tu wpuściłeś?!- krzyknęłam.- A ty nie słyszałeś co Ci mówiłam, jak wyjeżdżałam?! Masz mnie nie odwiedzać!

-Ej, ej zwolnij maleńka.-szepnął Liam.

-NIE MÓW TAK DO MNIE!- wrzeszczałam.

A Daniel siedział na sofie z założonymi rękami i głupkowato się uśmiechał.

- A ty czego się uśmiechasz?!- warknęłam.- Czekałam  na Ciebie godzinę w deszczu! Miałeś po mnie przyjechać debilu.
Ale on zamiast odpowiedzieć, tylko podszedł do mnie i złapał za ręce.

-Słuchaj Catherino, ja nie mam pojęcia co on Ci zrobił i dlaczego tak go nienawidzisz, ale to jest mój przyjaciel czy tego chcesz czy nie! Nawet te twoje humorki nic nie zmienią!

-Puść mnie!- krzyknęłam i wyrwałam się z jego uścisku.

Pobiegłam do swojego pokoju.

- Co on sobie myśli sprowadzając go tutaj.- marudziłam siedząc na łóżku.- Myśli, że nas pogodzi?!

Ktoś cicho zapukał.

-Jejku, ani trochę w tym domu spokoju nie ma.- jęknęłam.- Proszę!

W drzwiach ukazała się blond czupryna Daniela.

-Czego chcesz?!- warknęłam.

-Chciałem Cię przeprosić. Nie powinienem zapraszać tu go bez twojej wiedzy.- mruknął przeczesując włosy ręką.

-. Nie powinnam tak krzyczeć. To twój przyjaciel i twój dom masz prawo zapraszać kogo chcesz.- uśmiechnęłam się słabo.

-Ale to też twój dom siostra.- zmierzwił tym razem moje włosy.

-Uhm, kocham cię i przepraszam.

-Haha, to nie mnie powinnaś przeprosić, miś.- Mrugnął.

-Ja go nie przeproszę! Dotarło?!

Zgromił mnie spojrzeniem.

-Tak w ogóle to dlaczego go nie lubisz?

Bo mnie zranił…

-Nie wiem.- odwróciłam głowę by nie widział mojego zakłopotania.

Pamiętam tamten dzień.

Jak zwykle rano poszłam się przejść z psem do parku, żeby tylko go spotkać. Codziennie chodziłam do parku o tej porze kiedy on biegał i przypadkiem An niego wpadałam. Tamtego dnia coś nie wypaliło. Chciałam mu wyznać swoje uczucia. Nastawiałam  się na odrzucenie. Przecież on był starszy, mądrzejszy, fajniejszy. Nie miałam szans.

Ale, gdy go zobaczyłam siedział na ławce z jakąś dziewczyną. Obściskiwał się z nią, całował…

Zabolało.

-Jezu! Jaka ja jestem głupia.- jęknęłam.

Tyle lat nie odzywałam się do niego, bo.. bo on. Przecież on mi nawet nic nie powiedział. On nadal nie zna moich uczuć. To nie była jego wina.

-Wyjdź!- wychlipałam przez łzy.-Daniel, wyjdź!

On posłusznie cofnął się do drzwi, a ja rzuciłam się na łóżko. Nie mam pojęcia ile tak leżałam płacząc i użalając się nad sobą. Dopóki nie usłyszałam tej znajomej melodii.

Uniosłam się szybko. W za dużej koszulce sięgającej do kolan owinięta kocem wyszłam z pokoju i cichutko zeszłam po schodach. Usiadłam na trzecim schodku i wsłuchiwałam się w tą cudowną piosenkę. Jeszcze ten jego głos wywołujący u mnie dreszcze na plecach. Grzywka opadała mu na czoło. Rząd białych zębów ułożył się w cudownym uśmiechu. A te słowa. Ręka delikatnie muskała struny gitary nadając więcej uroku. Oparłam się o balustradę i wsłuchiwałam się w słowa. Nagle przestał grać. Przestraszyłam się, że mnie zobaczy i chciałam uciec na górę, ale zapomniałam, że mam na sobie koc. Domyślacie się zapewne, iż skończyło się to moim upadkiem.

-Cat, nic Ci nie jest?- Adrian podbiegł do mnie przerażony.

Po prostu się w niego wtuliłam. On także nic nie mówił. Jakby nie wiedział o co chodzi, ale nagle wybuchnął śmiechem.

-Wiesz wydaje mi się, że jakieś pięć godzin temu mnie nienawidziłaś.- uśmiechnął się szelmowsko.

-Głupek!- wrzasnęłam i pobiegłam do swojego pokoju.

Nie byłam na niego zła wręcz przeciwnie w kącikach ust czaił mi się uśmiech.

Padłam na łóżko, choć wiedziałam, że nie usnę. Za dużo emocji.

Drzwi uchyliły się lekko.

-To już mnie kochasz?- zapytał.

-Palant! Nienawidzę Cię!- Wyszczerzyłam się.- Ładnie grasz, musisz mnie kiedyś nauczyć.

-Oczywiście, ale teraz idź spać. Jeszcze Daniel mnie oskarży, że Cię wykorzystuje.

-Dobranoc.- mruknęłam i przykryłam się kołdrą tak, żeby nie widział moich rumieńców.

Z wielkim uśmiechem na ustach powoli odpływałam w objęcia morfeusza. 

Gruubsoon ^^

Wiecie czym się jaram oporowo?
Tym się jaram ♥
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=09oO1HC-tdY#!

yhm, pięknie ♥
Oh, no i dostałam weny dzięki tym piosenkom .
pozdro, rozdział się pisze ♥

300

Co chcecie w nagordzę za czysta *.* wejść? :D
Szybko pomyślunki swoje dawajcie ♥

Peace :3

Chcecie kolejny rozdział?
Jejku no i skończyły się ferie, a ja zamiast się uczyć francuskiego to się Wami zajmuje :o
I tak Was zaniedbuje :c Przepraszam, ale po prostu nie mam czasu na nowy rozdział :c. Małymi kroczkami ale wstawie :D
Mam taki mały pomysł, ale wy jesteście mi do tego potrzebni *.* Zadawajcie mi pytania, na jakikolwiek NORMALNY temat w komentarzach a ja Wam na to odpowiem z nast. postach, oks? ♥
Polecajcie mi swoje blogi, bardzo chętnie przeczytam i skomentuję jeśli mi się spodobaa :D
Kai ♥

Taki tam dzikusek ♥

Rozdział 2

Miłego czytania :D

Szłam prze uliczki oświetlane jasnymi promieniami słońca. Było przyjemnie. Chłodny wietrzyk muskał delikatnie moją twarz. Kopałam kamyk leżący pod moimi nogami. Mimo późnej godziny jakoś mi się nie spieszyło. Nowa szkoła, nowi ludzie, nowi przyjaciele.
-Eh.- mruknęłam.

Podniosłam wzrok i ujrzałam wielki budynek utrzymany w dość ciepłych choć już wyblakłych kolorach. Po dziedzińcu krążyło sporo ludzi. Niepewnym lekko chwiejącym się krokiem ruszyłam, w stronę schodów. Czułam na sobie spojrzenia. Nagle przede mną wyrosła jak spod ziemi ciemna brunetka z wielkim uśmiechem na twarzy.

-Hej jestem Alexandra. Mów mi Alex, okej? Zostałam wyznaczona przez dyrektora, żeby oprowadzić cię po szkole.- zaświergotała radośnie.- Miło mi Cię poznać. Chodź pokaże Ci gdzie jest sekretariat.

-Catherine, ale wolę Cat.

Moja nowa koleżanka uśmiechnęła się do mnie po raz kolejny, a ja odwzajemniłam uśmiech.

Chyba ją polubiłam. Gdy się uśmiechała, miała takie słodkie dołeczki w policzkach, a w jej oczach dawało się dostrzec radosne iskierki. Jeszcze nie widziałam tak pozytywnej osoby.

-A ty co Alex? Już zamęczasz nową?- prychnął brunet z grzywką na bok.

-Cat to Denis, Denis to Cat.- mruknęła, uśmiech Alexandry znikł, ale w Jej oczach było coś dziwnego, zachwyt?
-Miło mi.- Powiedział.
Teoretycznie odezwał się do mnie, ale patrzył cały czas na moją nowo poznaną koleżankę. Wokół ich panowała dość napięta atmosfera.

-Hej, Alex miałaś mnie zaprowadzić do sekretariatu.- przerwałam.

-A tak, masz rację chodźmy. Do zobaczenia Denis.- Wyszeptała jakby zmieszana.

Denis nic nie odpowiedział. Jedynie stał i głupkowato się uśmiechał.

-Ah, co za debil. Jejku jak ja go nienawidzę!- Zaczęła nawijać włosy na palec. Była zła i zawstydzona.

Hm, czyżby coś się kroiło? Ale postanowiłam na razie nie męczyć tymi pytaniami Alexandry.

-Tu masz sekretariat, zaczekam na Ciebie w sali. Dyrektorka jest spoko. Powodzenia życzę.

Widać było, że od spotkania z Denisem jakoś spochmurniała.

-Okej, dziękuję ci za wszystko.- powiedziałam i mocno ją przytuliłam.

Dziewczyna od razu się uśmiechnęła.

Alexandra odwróciła się na  pięcie i po chwili zniknęła wśród tłumu nastolatków.

Zapukałam lekko do brązowych dużych drzwi. Odpowiedziało mi ciche proszę.

Z lekkim wahaniem weszłam do gabinetu.

-Ty jesteś Catherine Jones? Proszę dyrektor już na Ciebie czeka.-uśmiechnęła się do mnie starsza pani sekretarka.

Matko, wszyscy w tej szkole są tacy sztucznie mili.

Gabinet był jasny i dopasowany. Wszystko wyglądało jakby było specjalnie zaplanowane. Za małym mahoniowym biurkiem siedziała zgrabna kobieta około 30-stki.

-Proszę usiądź Catherine.- dyrektorka wskazała ręką krzesełko naprzeciw niej.

-Wystarczy Cat proszę pani.

Ale ona nie odpowiedziała tylko zgromiła mnie spojrzeniem. Przypomniałam sobie słowa Alexandry. 
Taa dyrektorka jest spoko. Bardzo spoko.

-Proszę to twój plan lekcji. Jak już pewnie zauważyłaś w naszej szkole panują pewne zasady, dlatego proszę Cię abyś zmyła ten sztuczny kolor z włosów.

-Słucham?!- prawie krzyknęłam.- To jest mój naturalny kolor, proszę pani.

-Dziecko, nie jestem głupia w następnym tygodniu na apelu sprawdzę czy zaleciłaś się do mojej prośby jeśli nie wezwę twojego.-odchrząknęła.- brata.

-No chyba pani jednak jest głupia.- szepnęłam pod nosem i wyszłam trzaskając drzwiami.

Trafiła w mój czuły punkt, włosy. Grr, myśli że mało z ich powodu się wycierpiałam w podstawówce?! Wszyscy mnie wyśmiewali nazywali czarownicą, wiedźmą. A teraz jeszcze ona?!

-Co za suka!- wyrwało mi się.

Ktoś prychnął.

-A więc poznałaś już panią dyrektor?- zapytał Denis.

-O, Taak! Powiedziała, że kolor moich włosów jest sztuczny! Jejku, ona ma sztuczne cycki i nikt się na nią nie rzuca za to.-burknęłam.

-Jesteś spoko, mała.- powiedział i pogłaskał mnie po głowie.

-Tylko nie mała.- warknęłam.

-Jednak masz charakterek. Jaką masz teraz lekcję?

-Ehem.- zerknęłam na plan.- historię.

-No to powodzenia z panem Andersem.- klepnął mnie po ramieniu i poszedł w swoją stronę.

A ja stałam jak głupia. Może on jednak nie jest taki zły jak się wydawało na początku?

Przy drzwiach po drugiej stronie budynku stał chłopak. Czułam na sobie jego spojrzenie. Jakby przeszywało mnie na wylot. Szybko odwróciłam wzrok i ruszyłam do Sali nr. 120.

Weszłam do Sali i rozejrzałam się poszukując Alexandry. Odetchnęłam z ulgą, gdy ją zobaczyłam.

-Cat.- pisnęła radośnie.

Szybkim krokiem podeszłam do ławki i opadłam zrezygnowana na krzesło.

-Jak tam spotkanie z wiedźmą?- mrugnęła porozumiewawczo.

-Weź, nie chce mi się o tym gadać.

Zachichotała i skupiła wzrok na nauczycielu.

Nagle drzwi do klasy otworzyły się z rozmachem i wpadł Denis z jakimś dziwnym aczkolwiek przystojnym kolegą.

-Collins i Smith, nie chcecie nam czegoś powiedzieć?!

-Nie.- odburknął, ten drugi.

-Collins, nie robisz dobrego wrażenia na nowej uczennicy.- żachnął się nauczyciel.

Wszyscy jak jeden mąż spojrzeli na mnie. On także, ale jego spojrzenie było tak pogardliwe, że odwróciłam wzrok.

-To dupek nie przejmuj się nim.- szepnęła Alexandra widząc moją reakcje.

-Ale przystojny dupek- jęknęłam w duchu.

-To Shane. Praktycznie nic o nim nie wiadomo. Ale jest przyjacielem Denisa. 
No i połowa szkoły się w nim kocha.

-Ty też?-  puściłam Jej oczko.

-Nie ja nie.- zaczerwieniła się.

Shane i Denis poszli do ławki znajdującej się tuż za nami. Przez co na całej historii czułam jego spojrzenie na sobie. Ale gdy się odwracałam, on szeptał z Denisem.

Gdy tylko zadzwonił dzwonek wybiegłam z Sali jak oparzona.

-Boże, gdzie ty się tak śpieszysz? Chyba nie na matematykę.- Zaśmiała się Alex.

-Nie, po prostu musiałam stamtąd wyjść.

-Taa, Shane.- mruknęła.

-On zawsze taki jest?- jęknęłam.

-Nie, no co ty. Czasem jest cholernym podrywaczem.

-Dzięki, pocieszyłaś.

-A co podoba Ci się?- Poruszyła brwiami.

-Nie.- krzyknęłam.

-Chodźmy już na tą matmę.- mruknęła i złapała mnie pod rękę.

Tym razem siedziałyśmy przy oknie z czego bardzo się cieszę, bo mogłam przez nie wyglądać. Padało i to strasznie. Dobrze, że Daniel po mnie przyjedzie.

-Ej, co jest między tobą a Denisem? Podoba Ci się?- szepnęłam cicho tak, żeby tylko Alex mnie usłyszała.

Dziewczyna, aż podskoczyła.

-Nie, on jest po prostu moim przyrodnim bratem.

-Słucham?!- krzyknęłam.

Dobra wiem nie powinnam tego robić. Po raz kolejny tego dnia byłam w centrum zainteresowani.

-Catherino, właśnie powiedziałem że na pracę domowa macie zrobić zadanie 27,28,29 co w tym dziwnego?- zapytał pan od matematyki.

Na szczęście on był w porządku.

-Uhm, przepraszam proszę pana.

-Nic się nie stało. Możecie się spakować i wyjść.

-Ty to masz szczęście, sądzę że jutro każdy już Cię będzie znał.- roześmiała się moja nowa przyjaciółka.

Reszta lekcji plus Lunch minął bardzo spokojnie. Ale nadal nie rozumiałam. Jak to możliwe, że tak słodka optymistyczna dziewczyna jest bratem tego chłopaka. Nie mówię, że on nie jest słodki. Bo jest i to bardzo… Na chwilę się rozmarzyłam.

Założyłam płaszczyk zmieniłam buty. I wyszłam ze szkoły, Miałam nadzieję, że Daniel będzie już na mnie czekał, ale nie, nie było go. A deszcz nadal padał.

Szybko wybrałam numer, ale odpowiedziała mi tylko sekretarka. Za drugim razem też i  trzecim i czwartym. W końcu zaczęłam się martwić. Nagle obok mnie zjawił się czarny Jeep, z którego wychyliła się jasna czupryna Denisa.

-Podwieźć Cię gdzieś?- uśmiechnął się.

-Jeśli możesz.- odwzajemniłam uśmiech.

-Jasne wskakuj. Trochę przemokłaś.

Szybko dobiegłam do drzwi od strony pasażera i wsiadłam do ciepłego samochodu.

-To do mnie czy do Ciebie?- zaświergotał.

-Oczywiście, że do mnie.- pisnęłam.

-Oj, nie bój się przecież nic Ci nie zrobię. Bardziej bym Ci kazał uważać na Shane, naprawdę.- Na chwilę przestał się uśmiechać. – Nie pytaj o nic po prostu uważaj, okej?

-Okej.- szepnęłam.

Cały czas rozmawialiśmy nie o Shanie, ale o Danielu i  o mnie.

Gdy dojechaliśmy, aż szkoda było mi wysiadać.

-Dziękuje Ci za podwiezienie.- powiedziałam.

-Masz u mnie dług, mała.- po raz kolejny dzisiaj pogłaskał mnie po głowie.

Pomachałam mu na pożegnanie i niepewnie otworzyłam drzwi.

Weszłam do salonu.

-Czemu po mnie nie przyjechałeś…- przerwałam w pół zdania.

- Co on tutaj robi?!- wykrzyknęłam. 

Bohaterowie ^^

Rozdzialik jutro, a na razie macie bohaterów, niektórzy jeszcze się nie pojawili poznacie ich później :d
Tak wiem, jakoś dziwnie wszystko opisałam, ale nie wymagajcie czegoś wielkiego :C . Przepraszam po prostu jestem zmęczona xp. Kiedyś wam się na wyżalam, ale to jeszcze nie czas, jeszcze mnie opuścicie :o
+Polecam dwa filmy Beasty i The Last Song. Ubóstwiam obydwa ♥.♥  Nie ma pojęcia dlaczego między Cat a Shanem robi się taka duża przerwa, sorki *.*

Carherine Jones
Rudowłosa szesnastolatka
Mieszka ze starszym bratem Danielem,
Jej rodzice zginęli w pożarze, gdy miała 4 lata.
Od tamtej pory męczą ją koszmary związane z tamtym wydarzeniem
Jest dość charakterystyczną osobą,
jak się ją już poznało to nigdy o Niej się nie zapomni
Jednym z  powodów jest to, że boi się prawie wszystkiego.

Adrian Shey
19-letni blondyn.
Gra na gitarze. Jest przyjacielem Daniela z dzieciństwa.
Z czego Cat nie jest zbytnio zadowolona.
Nienawidzi go
Ale czy pewne wydarzenie popchnie ich do siebie?
Czy pozostanie tak jak jest?

Shane Collins
Szatyn o jasnozielonych oczach,
Mieszka z wujkiem na obrzeżach miasta
Jest cholernie aroganckim zadufanym w sobie dupkiem,
a reszty nie zdradzę *.*

Denis Smith
Słodki brunet, za którym lata pół szkoły,
Shane to jego przyjaciel.,
Choć nawet on czasem go nie rozumie,
Między nim a Alex, pojawia się niewidzialna nić,
Ale czy miłości czy nienawiści przekonacie się później.

Alexandra Williams
Szesnastoletnia brunetka.
Zaprzyjaźnia się z  Cat,
Jest wielką optymistką, chętnie pomaga innym.
Dla wszystkich jest miła, no prawie Denis to wyjątek
W takim razie co było kiedyś między nią a Denisem?
Dowiecie się w następnych rozdziałach :D

Daniel jones
Dziewiętnastoletni brunet,
Gdy był mały zginęli w wypadku Jego rodzice,
Aktualnie on zajmuje się nastoletnią siostrą Cat,
Jest trochę nadopiekuńczym bratem, dla Cat zrobiłby wszystko.

Veronica Jackson 
Tajemnicza blondynka,
dlatego nic o niej nie powiem na razie, hjahjahja jestem ZUAA ♥

Takie tam zdjęcie +rozkminka :*

Mój grubasek ♥

Który nienawidzi mnie ze szczerego serca, bo mu każę się męczyć, pechh xd

Może dostaniecie dzisiaj kolejny rozdział,ale krótki sorki, ale trochę nie miałam czasu. :c

Hm, może bohaterów dodam jak mi się nei uda kolejnego rozdziału : o. Wiem że na pewno Wam nie odpuszczę :D

Chcecie więcej zdjęć ? ;*

Kai ♥

Wkurw :c

Nie chcecie nowego rozdziału ? :c
nie podoba Wam się opowiadanie :c. Nie komentujecie, więc zapewne tak jest :c
Znowu Smutam </3


POZDRAWIAM NASZ POLSKI RZĄD, KTÓRY DZISIAJ PODPISAŁ ACTA. ♥ LOV WAS ♥ -.-
+ Pozdrawiam konia, którego kocham z całego serduszka, a on mnie nie i się na mnie wyżywa ♥ (to już nie sarkazm)
I stwierdziłam, że moje życie jest takie trochę dupne, bo mam pecha co do osób które kocham.
No trochę smutu smutu. A rozdziału nie ma :c.
CHCECIE TEN NOWY ROZDZIAŁ? I zdjęcie konika ? :D
KAI ♥

NIE DLA ACTA :O

No, no, no coś Misie się nie starają z komentarzami :c
Smutam przez was :c


A teraz do rzeczy. Wiecie co to ACTA? To ta cholernie głupia umowa, która zniszczy życie połowie polskich nastolatków. Oni mają usunąć Besty, kwejka, demotywatory i wszystkie te strony z przeróżnymi obrazkami. CO JA TERAZ BĘDĘ ROBIĆ WIECZOREM, CO ? ;O I yt też chcą usunąć, świnie :o. 
Po prostu jeden wielki minus dla polskiego rządu :C. Dobra, wiedziałam że oni są głupi, ale kto by pomyślał, że aż tak ?! Jejkuu ! I to już jutro podpisują :c. Niech zmienią ustrój i cofną nas do XV w. Można powiedzieć, że zabiorą nam wolność słowa . W końcu każdy nasz ruch w internecie będzie monitorowany.
Ciekawe co będzie z blogami... : c
Tak naprawdę nie mamy w tej sprawie już nic do powiedzenia. Owszem możemy walczyć, ale ich to nie obchodzi. Zachowują się jak stado dzikich małp : o Taka jest demokracja w naszym kraju :o

Musiałam się wyżyć ;p. Ale to prawda, owszem mam 13 lat, więc mogą Was moje słowa nic nie obchodzić, ale nie szkodzi po prostu wyraziłam swoją opinię na temat tego całego zamieszania i polskiego rządu.
Kai ♥

Rozdział pierwszy ?

Wersja poprawiona, po recenzji http://subtelna-ocenialnia.blog.onet.pl/ . Polecam bloga. Zgłaszajcie sie do oceny. Przynajmniej powie wam prawdę. Nie będzie owijać w bawełnę. Dzięki czemu będziecie mogli poprawić błędy. Odpuściłam sobie ogra, kochani, hahahha :D
Peace ♥

The Memories.
Rozdział 1
Krzyczałam, kopałam, próbowałam się uwolnić. Gorące języki ognia smagały po mojej skórze bez litości. Duszący zapach dymu dostał się do moich płuc. Nie mogłam oddychać. W końcu opadłam z sił. Byłam wykończona.Coraz bardziej brakowało mi tlenu. Niestety, nie mogłam już nic zrobić. Jedynie czekać. Zaczęłam przeraźliwie kasłać i po raz drugi spróbować wydostać się z ognia, ale nagle czyjeś silne dłonie pociągnęły mnie w tył i trzymały ciasno w ramionach. Zaczęłam krzyczeć.
-Cat, uspokój się, jest dobrze jestem tutaj.- Spokojny głos wyrwał mnie ze snu.
Łapczywie łapałam powietrze, a po policzkach płynęły mi łzy.
Wtuliłam się w Daniela. Pachniał wanilią, a w jego ramionach czułam się tak błogo i bezpiecznie, nareszcie. Nie, Daniel nie jest moim ojcem, ani tym bardziej chłopakiem. Jest po prostu moim bratem. Od zaledwie roku mieszkamy razem. Nasi rodzice zginęli w pożarze, gdy miałam cztery lata. Zajęła się nami babcia Margaret, ale była ona już w dość podeszłym wieku. Pomagaliśmy jej z Danielem, jak tylko mogliśmy. Zachowywaliśmy się, jak grzeczni, ułożeni wnuczkowie i staraliśmy się nie sprawiać kłopotów, ale i tak odejścia babci nie dało się uniknąć. Nie chcieliśmy myśleć, co będzie z nami potem. Margaret była naszą jedyną krewną. Gdy Daniel skończył 18 lat, przejął nade mną prawną opiekę.Bardzo mnie to ucieszyło. Mój brat może był nazbyt opiekuńczy, ale kochał mnie z całego serca i oddałby za mnie życie - tego byłam pewna. Ja, to samo zrobiłabym dla niego.
Od tamtego czasu, nic się nie zmieniło.
...prawie nic.
Oprócz miejsca zamieszkania, wszystko był takie same. No, może troszkę urosłam, ale i tak przy Danielu czuję się, jak skrzat . Dlaczego ? Dlatego, że on ma 1,92 cm wzrostu, jasne blond włosy, które tworzą harmonię, z jego niebieskimi jak morze oczami. Hm, oczy to jedyne w czym jesteśmy podobni. No cóż, ja ze swoimi rudymi włosami, piegami prawie na całej twarzy i bladymi małymi ustami, na pewno go nie przebiję. Nawet mu do pięt nie dorastam. W sumie zawsze był ode mnie wyższy, lepszy, ładniejszy.
-Już dobrze?- zapytał.
Spojrzałam mu w oczy. Był w nich niepokój, strach i złość...?
-Yhy.- mruknęłam.- Która godzina?
-Prawie szósta, już nie uśniesz prawda?- zapytał, w jego głosie dało się wyczuć tyle troski.
-Nie- wychrypiałam.
Wyplątałam się z jego uścisku i powędrowałam do komody. Wybrałam byle jakie ubrania i odwróciłam się w stronę Daniela.
-Wyjdź chcę się ubrać.- rzuciłam markotnie.
-Dziś twój pierwszy dzień szkoły, pamiętasz?
Kiwnęłam ponuro głową i wypchnęłam brata za drzwi.
Usiadłam opierając głowę o ścianę. Jakbym mogła zapomnieć? Rozejrzałam się po pokoju. Połową jego wyposażenia były jeszcze nie rozpakowane pudła. W końcu mieszkamy tu zaledwie od tygodnia. Nie zdążyłam się zadomowić. Nasz poprzedni dom miał swoją atmosferę znałam każdy jego kąt. Natomiast do tego nie potrafię się przyzwyczaić. Wydaje mi się taki duży i nieznany. Chociaż może to i lepiej…
-Dlaczego to mi sięgały czas śni?- wyjąkałam i zaczęłam się ubierać.
Okazało się, że padło na ciemne spodnie, fioletową bluzkę i szarą bejsbolówkę.
Zbiegłam po schodach. Zapominając o moim koszmarze przynajmniej próbując zapomnieć.
-Chcesz jajecznicy?- zapytał Daniel.
-Nie. Dziękuję nie jestem głodna.
Cóż, to była prawda. Miałam ściśnięty żołądek. Często tak było. Wiedziałam, że niczego już nie przełknę, do południa.
Rozłożyłam się na kanapie, wsłuchując się w słowa lecącej piosenki. Była piękna, taka pozytywna, pocieszająca.
-Nie powinnaś już iść?- Twarz brata pojawiła się przede mną nagle i dość niespodziewanie.
Zerknęłam na zegarek i aż podskoczyłam.
Miałam 15 minut na dojście do szkoły. W pośpiechu rzuciłam się do szafy i wyciągnęłam mój szary płaszczyk i znoszone czerwone Conversy.
Przed wyjściem zawahałam się na chwilkę. Otworzyłam drzwi, i wydarłam się na cały głos do Daniela:
- Przyjedź po mnie o 15!- i wyszłam.
Hm, więc zaczynam nowy rozdział w swoim życiu. Może tym razem lepszy...

Początek :D

siemson ♥

To nie jest mój pierwszy blog, ale Ciii bierzcie mnie za początkującą i nie oceniajcie zbyt surowo ; )

Taak, mam na imię Klaudia chodzę do 1 gimnazjum i kocham kociaki ♥ Te ich słodkie pyszczki :D

Tak wiem nie jestem normalna, no ale cóż takie życie. Dobra teraz do rzeczy, mam zamiar wstawiać tu swoje opowiadanie, ale nie wiem co z nim wyjdzie bo nawet jednej strony nie napisałam, ale mam na nie pomysł i na razie jest całkiem spoko :d  Hm, nie mam powodu by Was bardziej męczyć, tylko taki tam krótki prolog : 

Ona krucha 16 latka o ognisto czerwonych włosach i niewinnym uśmiechu.

On wyniosły i arogancki szatyn o zniewalającym spojrzeniu, któremu potrafi ulec każda. 

Ale co się stanie, gdy ich drogi się zejdą ? Co jeśli jakaś tajemnicza siła zacznie ich do siebie ciągnąć ? Catherine nie zdająca sobie sprawy z całego niebezpieczeństwa i Adrian, który za wszelką cenę będzie starał się zatrzymać bieg wydarzeń, ale przeznaczenie to przeznaczenie jego nie da się oszukać, czyż nie?

Tsa, owszem za dużo się z niego nie dowiecie, no i dobrze Wam tak trolololololo, ale może zaciekawi, co ? :D Trzymać kciuki za dalsze rozdziały 

Kai ♥